Επιλογή Σελίδας

Καρκίνος Στομάχου

Ορισμός του καρκίνου του στομάχου

Ο ορισμός αυτός έχει προσαρμοστεί από και χρησιμοποιείται με την άδεια του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου (NCI) των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής καρκίνος του στομάχου δημιουργείται στους ιστούς του στομάχου . Οι περισσότεροι καρκίνοι του στομάχου προέρχονται από τα κύτταρα του εσωτερικού στρώματος του στομάχου (τον βλεννογόνο), τα οποία υπό κανονικές συνθήκες παράγουν και απελευθερώνουν τη βλέννη και άλλα υγρά. Αυτοί οι καρκίνοι ονομάζονται αδενοκαρκινώματα και αποτελούν το 90% των περιπτώσεων όλων των καρκίνων του στομάχου.

Ανατομία του πεπτικού συστήματος και στιβάδες του τοιχώματος του στομάχου

Ο βλεννογόνος ή εσωτερική στιβάδα του στομάχου αποτελείται από το επιθήλιο και το χορίο. Προχωρώντας βαθύτερα στο τοίχωμα του στομάχου βρίσκουμε τον υποβλεννογόνιο, που ακολουθείται από τις μυϊκές στιβάδες, τον υποορογόνιο (δεν φαίνεται στην εικόνα) και τον ορογόνο. Ο ορογόνος είναι η μεμβράνη που καλύπτει το εξωτερικό του στομάχου.

Είναι ο καρκίνος του στομάχου συχνός;

Παγκόσμια, ο καρκίνος του στομάχου είναι πιο συχνός στην Ανατολική Ασία, Νότια Αμερική και Ανατολική Ευρώπη. Είναι λιγότερο συχνός στη Δυτική Ευρώπη παρά το γεγονός ότι είναι ο πέμπτος πιο διαδεδομένος καρκίνος στην Ευρώπη. Είναι περίπου δύο φορές πιο συχνός στους άντρες από ότι στις γυναίκες. Συνήθως διαγιγνώσκεται σε ηλικίες μεταξύ 60 και 80 ετών. Στην Ευρώπη περίπου 150.000 άτομα ανέπτυξαν καρκίνο του στομάχου το 2008. Η παρατηρούμενη διαφορά στη συχνότητα του καρκίνου του στομάχου μεταξύ ηπείρων και χωρών οφείλεται κυρίως σε διαιτητικές διαφορές και γενετικούς παράγοντες.

Στην Ευρώπη, 1 με 2 στους 100 άντρες και 0.5 με 1 στις 100 γυναίκες θα αναπτύξουν καρκίνο του στομάχου κάποια στιγμή της ζωής τους. Παρατηρούνται σημαντικές γεωγραφικές διαφορές μεταξύ χωρών παγκοσμίως αλλά και στην Ευρώπη. Ο καρκίνος του στομάχου είναι πιο συχνός στην Ανατολική Ευρώπη και τη Πορτογαλία όπου 4 στους 100 άντρες και 2 στις 100 γυναίκες θα εκδηλώσει την ασθένεια κάποια στιγμή της ζωής τους.

Τι προκαλεί τον καρκίνο του στομάχου;

Δεν είναι γνωστό σήμερα τι προκαλεί τον καρκίνο του στομάχου. Έχουν αναγνωρισθεί κάποιοι παράγοντες κινδύνου. Ένας παράγοντας κινδύνου αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης του καρκίνου δεν είναι όμως ούτε αρκετός ούτε απαραίτητο ότι θα προκαλέσει καρκίνο. Δεν αποτελούν από μόνοι τους αιτία. Οι περισσότεροι άνθρωποι με αυτούς τους παράγοντες κινδύνου δεν θα εκδηλώσουν ποτέ καρκίνο ενώ κάποιοι άλλοι χωρίς κανένα από αυτούς τους παράγοντες θα αναπτύξουν καρκίνο του στομάχου.

Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου είναι:

  • Περιβαλλοντικοί παράγοντες: Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού ή H.Pylori είναι ένα βακτήριο που εδράζεται στο στομάχι και προκαλεί χρόνια φλεγμονή ή γαστρικά έλκη. Αν αυτή η κατάσταση επιμείνει για μερικές δεκαετίες μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο. Εν τούτοις, η φλεγμονή θα περάσει πρώτα από αρκετά προκαρκινικά στάδια (π.χ. ατροφική γαστρίτιδα, μεταπλασία, δυσπλασία ) που θα μπορούσαν δυνητικά αλλά όχι πάντα να εξελιχθούν σε καρκίνο. Αυτά τα στάδια μπορούν ήδη να ανιχνευθούν και να θεραπευτούν πριν να εξελιχθούν σε καρκίνο. Αν μείνουν χωρίς θεραπεία, το 1% των ασθενών με H.Pylori λοίμωξη ενδεχόμενα να αναπτύξει καρκίνο του στομάχου. Περίπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού  έχει μολυνθεί με τον H.Pylori. Η μετάδοση γίνεται με το σίελο ή τα κόπρανα και είναι στενά συνδεδεμένο με τις κακές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Η θεραπεία αυτής της λοίμωξης γίνεται με αντιβιοτική αγωγή. Το H.Pylori είναι ο πιο σημαντικός και ταυτόχρονα ένας από τους πιο θεραπεύσιμους παράγοντες κινδύνου του καρκίνου του στομάχου.
  • Τρόπος ζωής

1. Διατροφή

→ Η υψηλή διαιτητική πρόσληψη αλατιού (συμπεριλαμβανομένου και των παστών, καπνιστών ή σε άλμη φαγητών), αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο ανάπτυξης του καρκίνου του στομάχου. Η παρουσία αλατιού αυξάνει τον κίνδυνο για λοίμωξη από τον Η.pylori και φαίνεται ότι επιδεινώνει τη λοίμωξη. Πέρα από αυτό, προκαλεί βλάβη στον βλεννογόνο του στομάχου και μπορεί, με τον τρόπο αυτό να συμβάλει άμεσα στην ανάπτυξη καρκίνου του στομάχου.

→ Η αυξημένη πρόσληψη τροφών που περιέχουν νιτρικά άλατα και νιτρώδη, όπως το συντηρημένο κρέας, μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του στομάχου.

→ Η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών, που περιέχουν βιταμίνες Α και C, έχει αποδειχθεί ότι προστατεύει σημαντικά από την ανάπτυξη καρκίνου του στομάχου.

2. Κάπνισμα: Η συχνότητα του καρκίνου του στομάχου είναι περίπου διπλάσια στους καπνιστές.

3. Απασχόληση: Εργαζόμενοι σε βιομηχανίες άνθρακα, μετάλλου και καουτσούκ έχουν ελαφρώς πιο αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνου του στομάχου.

4. Μεμονωμένες μελέτες έχουν δείξει πως η σωματική άσκηση μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης της ασθένειας στο μισό.

  • Παράγοντες που δεν μπορούν να τροποποιηθούν:

1. Κάποιες κληρονομικές καταστάσεις μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του στομάχου:

→ Μία σπάνια κληρονομική μετάλλαξη στο γονίδιο που κωδικοποιεί μία πρωτεΐνη, την Ε cadherin, οδηγεί σε ένα πολύ αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του στομάχου. Ο τύπος του καρκίνου του στομάχου που οφείλεται σε αυτή τη μετάλλαξη ονομάζεται κληρονομικός διάχυτος καρκίνος του στομάχου και έχει κακή πρόγνωση. Κατά συνέπεια, άτομα με αυτή τη μετάλλαξη θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά ή μπορεί να συζητηθεί η προληπτική γαστρεκτομή.

→ Κάποιες κληρονομικές μεταλλάξεις που προδιαθέτουν σε καρκίνο σε άλλα σημεία του σώματος φαίνεται ότι αυξάνουν ελαφρά τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου. Παραδείγματα τέτοιων μεταλλάξεων είναι στα γονίδια BRCA1 και BRCA2, που είναι γνωστό πως αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου μαστού και ωοθηκών, καθώς και δύο καταστάσεων που αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου, που ονομάζονται κληρονομικός μη πολυποειδικός καρκίνος του παχέος εντέρου ή σύνδρομο Lynch και η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση.

→ Ιστορικό καρκίνου του στομάχου σε συγγενείς πρώτου βαθμού (γονείς, αδέρφια, παιδιά) αυξάνει τον κίνδυνο κάποιου να αναπτύξει καρκίνο του στομάχου.

→ Για άγνωστη μέχρι τώρα αιτία, άτομα με ομάδα αίματος Α έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του στομάχου.

2. Φύλο: Ο καρκίνος του στομάχου είναι πιο συχνός στους άνδρες. Οι αιτίες αυτής της διαφοράς δεν είναι γνωστές, αλλά φαίνεται πως τα οιστρογόνα στις γυναίκες ασκούν προστατευτική δράση.

  • Ιατρικές καταστάσεις:

1. Ασθενείς που έχουν θεραπευθεί για ένα άλλο νεόπλασμα του στομάχου, που είναι γνωστό σαν MALT λέμφωμα , είναι σε αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης αδενοκαρκινώματος του στομάχου. Αυτό πιθανώς συμβαίνει γιατί το MALT λέμφωμα προκαλείται από το H.Pylori.

2. Η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) μία συνηθισμένη κατάσταση, κατά την οποία τα όξινα υγρά του στομάχου παλινδρομούν στον οισοφάγο αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης του καρκίνου στην γαστροοισοφαγική συμβολή.

3. Προηγούμενη χειρουργική επέμβαση: Όταν ένα τμήμα του στομάχου έχει αφαιρεθεί π.χ. λόγω πεπτικού έλκους, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του στομάχου στο τμήμα που παραμένει. Αυτό πιθανόν να συμβαίνει γιατί παράγεται λιγότερο γαστρικό υγρό. Τα μειωμένα επίπεδα υδροχλωρικού οξέος επιτρέπουν την ανάπτυξη περισσότερων βακτηρίων τα οποία, με τη σειρά τους, συντελούν στη παραγωγή χημικών ουσιών που αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του στομάχου.

4. Οι γαστρικοί πολύποδες είναι καλοήθη μορφώματα του εσωτερικού στρώματος του στομάχου. Ένα είδος πολύποδα, που ονομάζεται αδένωμα, μπορεί μερικές φορές να εξελιχθεί σε καρκίνο. Τα αδενώματα μπορεί να ανιχνευθούν και να αφαιρεθούν κατά τη γαστροσκόπηση, μία εξέταση του στομάχου κατά την οποία ο γιατρός περνά ένα λεπτό, εύκαμπτο σωλήνα, με φωτισμό, που ονομάζεται ενδοσκόπιο, από το φάρυγγα προς το στομάχι.

5. Η κακοήθης αναιμία είναι μία κατάσταση κατά την οποία οι ασθενείς αδυνατούν να απορροφήσουν αρκετή βιταμίνη Β12 από τη τροφή τους που είναι απαραίτητη για τη παραγωγή των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Σε αυτούς τους ασθενείς, συγχρόνως με την αναιμία (χαμηλός αριθμός ερυθρών αιμοσφαιρίων) αυξάνεται, επίσης, ο κίνδυνος καρκίνου του στομάχου.

Άλλοι παράγοντες οι οποίοι πιθανόν να σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του στομάχου είναι η παχυσαρκία, η λοίμωξη με τον ιό Ebstein-Barr (που προκαλεί την λοιμώδη μονοπυρήνωση) και μία σπάνια πάθηση, η νόσος Menetrier. Εν τούτοις, οι ενδείξεις είναι ανεπαρκείς και ο μηχανισμός ασαφής.

Πως διαγιγνώσκεται ο καρκίνος του στομάχου;

Η υποψία ύπαρξης καρκίνου του στομάχου μπορεί να τεθεί με βάση μια ποικιλία συμπτωμάτων και σημείων Δυστυχώς τα συμπτώματα είναι συχνά ασαφή και σχετικά συνηθισμένα, και μπορούν επίσης να προσομοιάσουν σε πολλές άλλες καταστάσεις. Σε πρώιμα στάδια, οι περισσότεροι καρκίνοι δεν προκαλούν κανένα σύμπτωμα. Κατά συνέπεια, δεν τίθεται συχνά η υποψία ενός όγκου του στομάχου. Στη περίπτωση ενός συνδυασμού των παρακάτω συμπτωμάτων, και ειδικά όταν είναι επίμονα, απαιτούνται περαιτέρω εξετάσεις:

  • Κοιλιακή δυσφορία ή άλγος
  • Αίσθημα πληρότητας ακόμα και μετά από ένα μικρό γεύμα
  • Οπισθοστερνικός καύσος, δυσπεψία, ξινίλα και ερυγές
  • Ναυτία ή/και έμετος ειδικά όταν υπάρχει πρόσμιξη αίματος
  • Πρήξιμο ή κατακράτηση υγρών στη κοιλιά
  • Ανορεξία
  • Ανεξήγητη μεγάλη απώλεια βάρους

 

Δυσδιάκριτη απώλεια αίματος από το στομάχι μπορεί να προκαλέσει αναιμία, η οποία οδηγεί σε κόπωση και (σε βάθος χρόνου)σε δύσπνοια. Στην Ιαπωνία και την Κορέα, όπου υπάρχει αυξημένος αριθμός νέων περιπτώσεων καρκίνου του στομάχου, προτείνεται σε όλους ένας έλεγχος (screening) στην ηλικία των 50 ετών και παρακολούθηση ανάλογα με το αποτέλεσμα της εξέτασης.

Στην Ευρώπη δεν προτείνεται κάτι ανάλογο καθώς ο αριθμός νέων περιπτώσεων καρκίνου του στομάχου δεν θεωρείται αρκετά μεγάλος ώστε ο έλεγχος να είναι αποτελεσματικός.

 

Η διάγνωση του καρκίνου του στομάχου βασίζεται στις εξής εξετάσεις:

 

  1. Κλινική εξέταση: Ο γιατρός θα εξετάσει τη κοιλιά για να εξακριβώσει αν υπάρχει κάποια ανώμαλη διόγκωση ή πόνο. Θα ελέγξει επίσης αν υπάρχει κάποια ανώμαλη διόγκωση πάνω από την αριστερή κλείδα που μπορεί να προκληθεί από την εξάπλωση του καρκίνου στους λεμφαδένες που ευρίσκονται στη περιοχή.
  2. Ενδοσκόπηση: Κατά τη διάρκεια της ενδοσκόπησης του ανώτερου πεπτικού σωλήνα ή της γαστροσκόπησης ο γιατρός περνάει έναν λεπτό, εύκαμπτο σωλήνα με φως, που ονομάζεται ενδοσκόπιο διαμέσου του λαιμού στο στομάχι. Αυτό επιτρέπει στον γιατρό να δει την επιφάνεια του οισοφάγου, του στομάχου και του πρώτου τμήματος του λεπτού εντέρου. Αν παρατηρηθούν ανώμαλες περιοχές, μπορούν να παρθούν βιοψίες (κομμάτια ιστού) χρησιμοποιώντας όργανα που περνούν μέσα από το ενδοσκόπιο. Αυτά τα κομμάτια του ιστού εξετάζονται από έναν ειδικό στο εργαστήριο. Κατά τη διάρκεια της γαστροσκόπησης, μπορεί να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα ένα ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα. Ένας υπερηχογραφικός καθετήρας προωθείται από το φάρυγγα στο στομάχι. Παρέχει εικόνες από τις διάφορες στιβάδες του στομάχου και των γειτονικών λεμφαδένων καθώς και άλλων δομών. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται για να διαπιστωθεί πόσο μακριά έχει επεκταθεί ο καρκίνος στο τοίχωμα του στομάχου, στους γειτονικούς ιστούς και λεμφαδένες. Μπορεί επίσης να καθοδηγήσει τον γιατρό να αφαιρέσει ένα μικρό δείγμα (βιοψία) από μία ύποπτη εστία κατά τη διάρκεια της γαστροσκόπησης.
  3. Ακτινολογική εξέταση: Η αξονική τομογραφία δείχνει πόσο μακριά έχει επεκταθεί ο καρκίνος τόσο τοπικά όσο και σε άλλα σημεία του σώματος. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως οδηγός λήψης βιοψίας. Άλλες εξετάσεις όπως η ακτινογραφία θώρακος και το PET scan μπορούν επίσης να πραγματοποιηθούν για να αποκλείσουν την απομακρυσμένη εξάπλωση της νόσου, που ονομάζεται μετάσταση.
  4. Ιστοπαθολογική εξέταση: Το δείγμα της βιοψίας (το κομμάτι του ιστού που ελήφθη κατά τη γαστροσκόπηση) θα εξεταστεί σε ένα εργαστήριο από έναν παθολογοανατόμο. Αυτό ονομάζεται ιστοπαθολογική εξέταση. Χρησιμοποιώντας το μικροσκόπιο και αρκετές άλλες εξετάσεις, ο παθολογοανατόμος θα επιβεβαιώσει τη διάγνωση του καρκίνου και θα δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του καρκίνου. Η ιστοπαθολογική εξέταση μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί σε δείγματα που λαμβάνονται είτε κατά τη διάρκεια μίας λαπαροσκόπησης είτε από το υγρό που χρησιμοποιείται για την έκπλυση της περιτοναϊκής κοιλότητας ή από τον όγκο που αφαιρείται κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.

Η λαπαροσκόπηση συνήθως διενεργείται όταν ο καρκίνος του στομάχου έχει ήδη διαγνωστεί και προβλέπεται χειρουργείο. Βοηθάει στο να επιβεβαιωθεί ότι ο καρκίνος παραμένει ακόμα στο στομάχι και, κατά συνέπεια, μπορεί να εξαιρεθεί πλήρως με το χειρουργείο. Κατά τη διάρκεια αυτής της παρέμβασης, ένας λεπτός εύκαμπτος σωλήνας εισάγεται στη κοιλιά του ασθενούς διαμέσου μιας μικρής χειρουργικής οπής. Έχει μία μικρή κάμερα στην άκρη, μέσω της οποίας ο γιατρός μπορεί να παρατηρήσει από κοντά τις επιφάνειες των οργάνων και των γειτονικών λεμφαδένων, και να πάρει μικρά δείγματα ιστού για να ελέγξει για πιθανές μεταστάσεις. Μερικές φορές, οι χειρουργοί εγχέουν, επίσης, υγρό στη κοιλιακή κοιλότητα, το αφαιρούν με αναρρόφηση και το στέλνουν στο εργαστήριο για να το ελέγξουν για καρκινικά κύτταρα. Η παραπάνω διαδικασία ονομάζεται περιτοναϊκή έκπλυση.

Μετά την επέμβαση για την αφαίρεση όγκου, ο όγκος και οι λεμφαδένες στέλνονται επίσης στο εργαστήριο για εξέταση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό προκειμένου να επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα της βιοψίας και να παρασχεθούν περισσότερες πληροφορίες για τον καρκίνο.

Ποιες είναι οι θεραπευτικές επιλογές

Σχεδιασμός θεραπείας για τοπική νόσο (Στάδια 0 ώς ΙΙΙ)

Ενδοσκοπική θεραπεία

Ενδοσκοπική αφαίρεση του βλεννογόνου (ΕΜR) μπορεί να πραγματοποιηθεί για καρκίνους που περιορίζονται στο βλεννογόνο, συνήθως για μικρούς καρκίνους (<2cm) και χωρίς εξέλκωση. Ο γιατρός θα περάσει ένα μικρό σωλήνα από το φάρυγγα στο στομάχι (όπως γίνεται και με τη γαστροσκόπηση) και αφαιρεί τον όγκο. Τελευταία, μεγαλύτεροι όγκοι μπορούν να αφαιρεθούν με ενδοσκοπική υποβλεννογόνια εξαίρεση. Η ενδοσκοπική υποβλεννογόνια εξαίρεση χρησιμοποιεί επίσης ένα μικρό σωλήνα που περνάει από τον φάρυγγα στο στομάχι, αλλά η τεχνική είναι διαφορετική και επιτρέπει την εξαίρεση μεγαλύτερων όγκων. Η τεχνική αυτή θα πρέπει να προτείνεται, φυσιολογικά, μόνο σε ασθενείς που βρίσκονται σε κλινικές δοκιμές.

Χειρουργείο

Κατά την διάρκεια της εγχείρησης οι χειρουργοί θα αφαιρέσουν τον όγκο με ένα τμήμα ή ολόκληρο το στομάχι. Το μέγεθος του ιστού που θα αφαιρεθεί εξαρτάται από το στάδιο της νόσου. Είναι σημαντικό να αφαιρεθεί ο όγκος σε υγιή όρια και οι λεμφαδένες που βρίσκονται κοντά στο στομάχι.

Αφαίρεση του στομάχου

  • Ένα τμήμα του στομάχου ή ολόκληρος ο στόμαχος αφαιρείται χειρουργικά στις περιπτώσεις σταδίου ΙΒ έως ΙΙΙ. Ο ιατρικός όρος γι’ αυτή την εξαίρεση είναι γαστρεκτομή. Εάν ο όγκος εντοπίζεται αρκετά μακριά από το άνω άνοιγμα του στομάχου, το άνω τμήμα του στομάχου μπορεί να διασωθεί. Η διαδικασία αυτή καλείται υφολική γαστρεκτομή. Αν ο όγκος βρίσκεται στο ανώτερο τμήμα του στομάχου, ο χειρουργός μπορεί να διασώσει το κατώτερο τμήμα του στομάχου και να αφαιρέσει το ανώτερο τμήμα μαζί με το κατώτερο τμήμα του οισοφάγου. Το κατώτερο τριτημόριο του στομάχου θα ενωθεί με τον εναπομείναντα οισοφάγο με σκοπό να δημιουργηθεί ένας καινούργιος μικρότερος στόμαχος.
  • Αν ο όγκος έχει εξαπλωθεί σε όλο τον στόμαχο και αν εντοπίζεται, επίσης, στο ανώτερο τμήμα του στομάχου διενεργείται ολική γαστρεκτομή ή πλήρης εξαίρεση του στομάχου. Σε αυτή τη περίπτωση, ο οισοφάγος ενώνεται στο λεπτό έντερο δημιουργώντας ένα σάκο που αντικαθιστά τον στόμαχο όπου το φαγητό μπορεί να αποθηκευθεί πριν διέλθει στο λεπτό έντερο.

 

Εξαίρεση λεμφαδένων

Σε περίπτωση μερικής ή ολικής γαστρεκτομής, αφαιρούνται επίσης τουλάχιστον 15 λεμφαδένες γύρω από το στομάχι. Αυτά τα πολύ μικρά όργανα, που φιλτράρουν το υγρό που προέρχεται από το στομάχι, θα εξεταστούν από τον παθολογοανατόμο για να βελτιωθεί η σταδιοποίηση. Θα ελέγξει αν υπάρχουν καρκινικά κύτταρα στους λεμφαδένες, που υποδηλώνουν τη διασπορά του όγκου από τον στόμαχο. Οι μελέτες έχουν δείξει πως όσο περισσότεροι λεμφαδένες αφαιρεθούν τόσο τα ποσοστά επιβίωσης του ασθενούς είναι

καλύτερα, αλλά υπάρχουν περισσότερες παρενέργειες και, ως εκ τούτου, η πρακτική αυτή συνιστάται μόνο σε ασθενείς με καλή γενική κατάσταση.

Αφαίρεση άλλων οργάνων

  • Αν άλλα γειτονικά όργανα όπως το πάγκρεας, έχουν προσβληθεί από καρκινικά κύτταρα και αν ο ασθενής είναι σε αρκετά καλή γενική κατάσταση, αυτά τα όργανα μπορούν επίσης να εξαιρεθούν. Ο σπλήνας, που βρίσκεται αριστερά του στομάχου, πρέπει επίσης να εξαιρεθεί όταν ο όγκος βρίσκεται σε αυτή τη πλευρά του στομάχου. Αυτό απαιτείται επειδή πολλοί λεμφαδένες βρίσκονται πολύ κοντά στον σπλήνα και έτσι οι γιατροί εξασφαλίζουν ότι όλοι οι λεμφαδένες μεταξύ των δύο αυτών οργάνων έχουν αφαιρεθεί.
  • Η επέμβαση για τον καρκίνο του στομάχου συνήθως γίνεται με διάνοιξη της κοιλιακής χώρας. Η λαπαροσκόπηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τέτοιες παρεμβάσεις, αλλά τα πλεονεκτήματα δεν έχουν ακόμα αποδειχτεί. Κατά τη διάρκεια αυτού του είδους της επέμβασης ο χειρουργός χειρίζεται μία μικρή κάμερα και ορισμένα εργαλεία τα οποία έχει εισάγει μέσω μικρών τομών στη κοιλιά. Καθώς αποφεύγεται η μεγάλη τομή, το διάστημα ανάρρωσης του ασθενούς είναι βραχύτερο. Η έρευνα προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι η λαπαροσκοπική εγχείρηση είναι το ίδιο αποτελεσματική με την ανοικτή κυρίως όσον αφορά στην αφαίρεση λεμφαδένων.

 

Συμπληρωματική θεραπεία

Η συμπληρωματική θεραπεία είναι μία θεραπεία που δίδεται επιπρόσθετα του χειρουργείου. Αυτή μπορεί να λάβει τη μορφή της χημειοθεραπείας είτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με ακτινοθεραπεία. Οι συμπληρωματικές θεραπείες μπορεί να ξεκινήσουν πριν το χειρουργείο (προ-εγχειρητικές) ή μετά το χειρουργείο. Ο στόχος των συμπληρωματικών θεραπειών είναι να μειώσουν το μέγεθος του όγκου ώστε να διευκολύνουν την αφαίρεση του όταν χορηγούνται πριν το χειρουργείο και να εξαλείψουν τα κύτταρα που παραμένουν μετά το χειρουργείο είτε στο στόμαχο είτε στους λεμφαδένες.

 

Θεραπευτικοί σχεδιασμοί για τοπικά προχωρημένο ανεγχείρητη νόσο (μη εξαιρέσιμη νόσος σταδίου ΙΙΙ και ΙV)

Ένας όγκος μπορεί να είναι ανεγχείρητος επειδή διηθεί παρακείμενες του στομάχου δομές (όπως μεγάλα αγγεία), επειδή έχει εξαπλωθεί σε άλλα σημεία του σώματος ή επειδή ο ασθενής δεν είναι σε αρκετά καλή γενική κατάσταση για το χειρουργείο.

Για τους ασθενείς με τοπικά προχωρημένο ανεγχείρητο νόσο, συστήνεται η χημειοθεραπεία για ανακούφιση των συμπτωμάτων. Κατόπιν, οι ασθενείς μπορούν να επανεκτιμηθούν για χειρουργείο, αν ανταποκρίνονται καλά στη θεραπεία. Η χημειοθεραπεία στοχεύει καρκινικά κύτταρα σε ολόκληρο το σώμα και χορηγείται για

να τα σκοτώσει ή να περιορίσει την ανάπτυξή τους. Τα είδη της χημειοθεραπείας για την ανεγχείρητη νόσο συζητούνται στην επόμενη ενότητα (θεραπεία για στάδιο ΙV).

Μερικοί ασθενείς μπορεί να επανεκτιμηθούν για χειρουργείο, και θα μπορούσαν επίσης να λάβουν προεγχειρητική χημειο-ακτινοθεραπεία (χημειο-ακτινοθεραπεία πριν να υποβληθούν σε χειρουργείο), παρότι αυτή η τακτική παραμένει υπό διερεύνηση.

Θεραπεία για προχωρημένο ή μεταστατικό καρκίνο (σταδίου ΙV)

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο όγκος έχει διηθήσει τις παρακείμενες του στομάχου δομές, ή είναι προσβεβλημένοι περισσότεροι από 15 λεμφαδένες ή ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε άλλα σημεία του σώματος.

Για τη θεραπεία των ασθενών με προχωρημένο ή μεταστατικό καρκίνο ( σταδίου ΙV) :

  • Κύριος στόχος είναι η διατήρηση ή η βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Οι ασθενείς θα πρέπει να λαμβάνουν εξατομικευμένη υποστηρικτική αγωγή.
  • Ο πραγματικός στόχος της θεραπείας θα πρέπει να συζητείται με τον ασθενή και την οικογένεια του και να ενθαρρύνεται η συμμετοχή του στην λήψη των αποφάσεων.
  • Κάποιοι ασθενείς συνιστάται ή επιλέγουν να μην λάβουν χημειοθεραπεία και αντιμετωπίζονται μόνο με υποστηρικτική αγωγή (έλεγχος συμπτωμάτων).

Η θεραπεία των ασθενών με καρκίνο του στομάχου σταδίου ΙV μπορεί να βασιστεί στα εξής:

  • Συστηματικές θεραπείες που στοχεύουν τα καρκινικά κύτταρα σε όλο τον οργανισμό όπως η χημειοθεραπεία και οι στοχεύουσες θεραπείες.
  • Θεραπείες που στοχεύουν καρκινικά κύτταρα τοπικά, όπως το χειρουργείο ή η ακτινοθεραπεία.

 

Συστηματική θεραπεία

Σε αυτό το στάδιο, η χρήση της χημειοθεραπείας και των στοχεύουσων θεραπειών βελτιώνει την επιβίωση του ασθενούς. Χορηγούνται για να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα. ή να περιορίσουν την ανάπτυξη τους με αποτέλεσμα την ύφεση των συμπτωμάτων και την παράταση της επιβίωσης.

Χημειοθεραπεία

Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη χημειοθεραπεία κατηγοριοποιούνται και ονομάζονται με βάση την χημική τους δομή και τον μηχανισμό δράσης. Ο βασικές κατηγορίες φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για τον καρκίνο του στομάχου είναι: τα παράγωγα της πλατίνας ,οι ανθρακυκλίνες, οι πυριμιδίνες και οι ταξάνες. Τα φάρμακα αυτά συνήθως χορηγούνται σε μεταξύ τους συνδυασμούς για αυξηθεί η αναμενόμενη αποτελεσματικότητα.

*Οι παραπάνω πληροφορίες ανακτήθηκαν από το έντυπο «Καρκίνος του Στομάχου: Ένας οδηγός για τους ασθενείς. Πληροφορίες για τους ασθενείς βάσει των οδηγιών κλινικής πρακτικής της ESMO».

https://www.esmo.org/content/download/36786/728522/file/ESMO-ACF-Greek-stomach-cancer-guide-patients.pdf